Το στοίχημα που βάλαμε ήταν ν’ αγαπήσουν λίγο παραπάνω τη λογοτεχνία ή έστω να τους γίνει λιγότερο αδιάφορη. Κάποια παιδιά -όχι πολλά- διάβαζαν συστηματικά λογοτεχνικά βιβλία, τα περισσότερα ωστόσο είχαν διαβάσει ελάχιστα, μετρημένα στα δάκτυλα του ενός χεριού -κι εκείνα στα χρόνια του δημοτικού. Όμως η λογοτεχνία δεν είναι μάθημα σαν όλα τ’ άλλα. Δεν την προσεγγίζεις με το μυαλό, αλλά κυρίως με την ψυχή και τις αισθήσεις. Αυτό είπαμε εξαρχής κι αυτό τους πρόσφερε μια νέα, διαφορετική οπτική. Δεν υπάρχει λάθος όταν εκφράζουμε την άποψή μας για κάποιο λογοτεχνικό έργο, είναι απλώς μια διαφορετική, πιο προσωπική προσέγγιση, αυτό συμφωνήσαμε. Ήταν το πρώτο βήμα αυτή η συμφωνία μας. Έτσι το μάθημα μπήκε στη σωστή του βάση. Έγινε αυτό που ήταν εξαρχής: ένα μάθημα τέχνης. Και μάλιστα στην πιο απαιτητική μορφή της, που είναι η έκφραση μέσω του γραπτού λόγου. Δεν ξέρω ακόμα τον βαθμό επιτυχίας του στόχου μας (ούτε καν αν τον πετύχαμε). Αυτό που μπορώ να επιβεβαιώσω είναι πως απελευθερώθηκαν όλοι, μα κυρίως οι μικροί μαθητές που βρίσκονταν στη σκιά, εκείνοι που δίσταζαν να σηκώσουν το χέρι φοβούμενοι το λάθος (και πιθανόν τη χλεύη), εκείνοι που στερούνταν τα πολλά «μπράβο». Δεν είναι τυχαίο ότι αυτά τα παιδιά ανταποκρίθηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό στην ιδέα να συγγράψουν ένα αστυνομικό διήγημα.

Τη βασική τεχνική του διηγήματος τη διδάχτηκαν, η αστυνομική πλοκή εξιτάρει με το παραπάνω παιδιά της ηλικίας τους (δεκατριών μέχρι δεκατεσσάρων ετών), αυτό που απέμενε ήταν το μεράκι κι η φαντασία. Τα διέθεταν μπόλικα και τα δυο. Το κίνητρο δεν τους το έδωσα εξαρχής. Ήθελα να ήταν εσωτερικό κι όχι εξωτερικό. Όταν τα περισσότερα παιδιά ανταποκρίθηκαν με ενθουσιασμό στη συγγραφή, τους ανακοίνωσα ότι θα ήταν καλή ιδέα τα διηγήματα αυτά να εκδοθούν, να συμπεριληφθούν σ’ ένα βιβλίο συλλογής διηγημάτων αστυνομικής πλοκής. Κι έγινε πράξη. Μπορεί να μη διεκδικεί δάφνες ιδιαίτερης λογοτεχνικής αξίας αποτελεί όμως καρπό προσωπικής δουλειάς από παιδιά που πιθανόν έγραφαν για πρώτη φορά λογοτεχνία, παιδιά που λούστηκαν με το λαμπερό φως της δημιουργίας. Ελπίζω με την πάροδο των χρόνων να ξεφυλλίζουν τις σελίδες του ως ενήλικοι και να περηφανεύονται για το πρώτο βιβλίο της ζωής τους.

Εγώ, ως δάσκαλός τους τα καμαρώνω ήδη.

(το βιβλίο δεν υπάρχει στο εμπόριο, είναι για αναμνηστική χρήση).

Μιχάλης Κατσιμπάρδης